Relevant textual alternative to the image

De boze buurman

boze buurman1In de zestiger jaren was de door Annie M.G. Schmidt geschreven TV-serie ‘Ja zuster, nee zuster’, met zuster Klivia (Hetty Blok) in de hoofdrol, mateloos populair. Zuster Klivia zwaait de scepter in het Rusthuis Klivia en de boze buurman. Boordevol is de eigenaar van het pand. Hij ergert zich groen en geel aan het rusthuis vol herrie en is steeds bezig om de bewoners er uit te krijgen. Dick Swidde speelde deze rol zo levensecht dat hij op straat door de kijkers werd aangesproken op zijn gedrag jegens zuster Klivia, de ingenieur, Gerrit de inbreker, opa en nog vele anderen. Het lukte de boze buurman niet om het rusthuis te sluiten.

Tot zover een stukje TV-geschiedenis.

Het is een bekend gezegde: ‘Beter een goede buurman dan een verre vriend.’ Een van mijn buren is Cor. We wonen inmiddels al ruim 30 jaar naast elkaar in een mooie straat met veel groen. Cor is heel anders dan ik. Hij laat zich overal duidelijk horen, neemt veel ruimte in en is soms ook wat provocerend. Dan lokt hij mensen uit hun tent wat niet altijd leuk is. Daar zit Cor niet mee. Ik ben veel rustiger en zoek het conflict niet op. Ondanks deze verschillen gaan we goed met elkaar om. We weten wat we aan elkaar hebben en we respecteren elkaar.

Maar vorige week sloeg de vlam in de pan. Omdat we elkaar als buren regelmatig spreken hebben we het ook wel eens over fiscale zaken want Cor is zelfstandig ondernemer. Laatst heb ik een advies uitgebracht over de opvolging in zijn bedrijf. Het normale accountantswerk doet een ander kantoor. Het viel mij toen op dat Cor eigenlijk maar weinig van de juridische kanten van het ondernemerschap weet. Hij doet zijn handel maar de financiële organisatie er om heen interesseert hem niets of heel weinig. Dan is het net een tefalpan. Je zegt iets tegen hem maar het ketst meteen af. Hij laat het niet bij hem binnenkomen. Het moet gaan zoals hij vindt dat het moet gaan.

Ik vind dat een vervelende manier van werken. Ik wil dat alles goed geregeld wordt en dan kun je bepaalde regels niet aan je laars lappen. Het vraagt dus veel extra energie en aandacht om Cor een beetje in het gareel te krijgen. De communicatie is dan ook onrustig. Cor roept iets en dan moet ik daar iets zinnigs van maken. Ik had nu iets voor hem uitgezocht en ontdekt dat een andere adviseur een fout had gemaakt. Het was een ingewikkeld klusje en ik was er best trots op dat ik het verschil in de berekeningen naadloos had opgespoord. Ik heb Cor mijn bevindingen vol trots meegedeeld. Een paar dagen later ging Cor mijn inzet bagatelliseren. Dat irriteerde me en ik heb hem flink wat tegengas gegeven en geprobeerd hem duidelijk te maken wat ik voor hem beteken en dat ik ook wel wat meer waardering verdien. En dat ik niet met dit type cliënt wil werken.

Kennelijk zijn er een aantal dingen geëscaleerd want een paar dagen later kwam hij op hoge poten naar mij toe en gaf mij de volle laag. Het kwam er op neer dat ik die dingen maar had uit te zoeken en moest regelen want ik werd er voor betaald en het stelde in feite niets voor. Eigenlijk kon hij het zelf ook wel!

Hij was nog nooit zo kwaad geweest, zei hij. Ik geloof het ook want dit had ik nog nooit meegemaakt.
Het lastige was wel dat ik maar weinig kon doen. Ik heb zijn relaas aangehoord. Ik moest er maar eens over denken, zei Cor. Over de inhoud van zijn tirade was weinig na te denken. Dat was zijn beleving waar kop noch staart aan zat.

Deze ervaring herinnerde me ook aan het parkeerincident van een paar weken geleden. Dat was ook zo’n vreemde situatie. Ook iemand die extreem reageerde op een onschuldig voorval. Wie blokkeert een fout geparkeerde auto nu helemaal? Dit soort reacties zijn buiten alle proporties.

Als ik zoiets meemaak rijst bij mij de vraag: ‘Hoe sta ik hier in, hoe moet ik handelen?’

Het parkeerakkefietje liep uiteindelijk goed af maar zo’n actie van de ‘gedupeerde’ voelt wel vreemd aan.

Cor belde me een paar dagen later op en stelde voor om de volgende dag vroeg in de ochtend samen een wandeling te maken en het conflict uit te praten. Maar hij ging toen weer over de rooie en ik ben niet op zijn voorstel ingegaan omdat het in zo’n sfeer niet mogelijk is om een normaal gesprek te voeren.

Inmiddels had ik wel wat tijd gehad om de gebeurtenissen te laten bezinken. En dankzij de NLP-training lukte het me om op een bepaalde manier afstand te nemen. Ik zeg er wel bij dat de tirades van Cor een grote impact op me hadden. Ze gaven me een naar gevoel.

In eerste instantie dacht ik aan waarnemen in plaats van interpreteren. Maar als er iemand voor je staat en de rook komt uit zijn oren, is het moeilijk en zinloos om alleen maar waar te nemen en te vragen: ‘Goh Cor, ik zie dat je nogal luid praat en vreemde bewegingen maakt, wil je me vertellen wat je scheelt?’ Dat is vragen naar de bekende weg.

Toen dacht ik aan de drie posities. Ik beleefde de aanval van Cor vanuit mijzelf als slachtoffer van zijn actie. Dat was de eerste positie. Ik bekeek de zaak ook vanuit de positie van Cor. Dat was niet zo vreemd want hij kwam met een berg op- en aanmerkingen op mijn gedrag. Dit was de tweede positie. Het lukte me gelukkig ook om afstand van de situatie te nemen en er als een toeschouwer naar te kijken. De derde positie. Ik kreeg toen een heel ander beeld. Ik was er niet meer verantwoordelijk voor. De woede van Cor was zijn probleem. En ik hoefde dat niet op te lossen.

Deze manier van ervaren gaf me rust. Inhoudelijk deed ik niets. Cor was heel boos en dat was zijn emotie. Daar kon ik niets aan veranderen.

Misschien zijn er nog betere of andere methodes om met zo’n incident om te gaan. Maar ik was geholpen met de ‘aanpak’ zoals hierboven omschreven. Het blijft natuurlijk wel heel vervelend als je niet meer on speaking terms bent met je buren.

Een paar dagen later liep Cor bij me binnen. Hij is helemaal geen type voor wrok of kwaad blijven. Daar is hij veel ‘sociaal’ voor. Althans in die zin dat hij graag in contact treedt met mensen.

Cor was toen veel rustiger en maakte zijn excuses voor zijn gedrag. Zijn ‘probleem’ was dat ik hem er op had aangesproken dat hij in mijn beleving heel onverschillig met mijn adviezen omspringt en zich niet in de materie verdiept.

Wat ik al vermoedde bleek waar te zijn: Cor is helemaal niet gewend dat hij tegengas krijgt. Hij kreeg het gevoel dat hij moest veranderen en in zijn vrijheid beperkt werd. Maar dat ie dan zó kwaad wordt zegt wel veel. Cor was mijn commentaar op zijn gedrag niet van mij gewend en hij vond mij veranderd.

Ik denk dat ik ook veranderd ben. De houding van mijn cliënten ten opzichte van mijn werk en inzet is een gevoelig thema van mij. Ik ben er al lang mee bezig om irritatie over en allerlei gedoe met klanten zoveel mogelijk te voorkomen. Meestal is het helemaal niet aan de orde maar ik ben er wel allergisch voor.

Dit incident met Cor is voor mij een bewijs dat ik hiermee op de goede weg ben. Ik slik niet alles meer of wring me niet meer in allerlei bochten om de ‘samenwerking’ met zo’n cliënt te overleven.

Cor zag inmiddels in dat ik, of beter gezegd adviseurs heel anders werken dan bijvoorbeeld een handelaar. Een adviseur werkt volgens vastomlijnde structuren en naar bepaalde regels. Een koopman werkt veel meer ad hoc. Wat er op een bepaald moment nodig is, doet hij. Bijvoorbeeld een korting geven of juist bedingen. We zijn misschien even creatief alleen werken we met totaal verschillend materiaal.

Ik heb hier ook van geleerd dat het niet vanzelfsprekend is dat een cliënt spontaan meewerkt om tot een goede oplossing te komen. Soms is het beter om eerst te onderzoeken of er grote verschillen in elkaars beleving zijn. Me verplaatsen in de ander. En het kan ook beter zijn om helemaal niet met elkaar in zee te gaan.

Dus al met al een goede afloop net als in huize Klivia. Voor mij is het belangrijkste dat er in de afgelopen maanden kennelijk een zichtbaar verschil in mijn gedrag is ontstaan. En dat mijn omgeving dit ook (uiteindelijk) accepteert. Ik ben er erg blij mee!

Tot slot nog een pareltje als toegift. Ik sta ’s-morgens vroeg het trottoir voor mijn huis te vegen omdat er veel bloesem van mijn Magnolia ligt. Dat is net zo glad als bananenschillen. Dan rijdt Simon, een buurman van een paar huizen verder, op zijn fiets voorbij op weg naar het station. Hij zegt: ‘Je hebt er veel werk van maar je geniet er ook van!’

Simon heeft kort geleden zijn dochter op een backpackers reis in een ver land door een onduidelijke doodsoorzaak verloren.

Een leuke en mooie meid van 18 jaar met een heel leven voor de boeg. Op zo’n moment ben ik blij dat déze man het woord ‘genieten’ weer kan uitspreken!

Volg ons: