Hoezo eigen levensstijl?
De gedachten van deze filosoof behandelde Joep Dohmen tijdens het symposium ‘Denken over geluk’.
Hij lichtte de visie van Foucault toe aan de hand van de volgende stellingen:
Je leven is een levende vorm die je steeds moet onderscheppen, scheppen en herscheppen.
Je leven is hechten en onthechten.
Je leven is een proces van zelfontplooiing, dat pas eindigt met je dood.
Voorkom dat je levensvorm afgesloten wordt.
Sta altijd open voor verandering en vernieuwing.
Wees een levend kunstwerk.
Ik voeg er de volgende stelling aan toe: Blijf trouw aan jezelf. Zorg dat je kunstwerk authentiek wordt en blijft. Met andere woorden: laat je bij het creëren van je kunstwerk niet storen door anderen. Dat zou ten koste gaan van het unieke karakter dat een origineel kunstwerk heeft.
Deze gedachte is bij me opgekomen naar aanleiding van kritiek van een vriendin van Neelienke op mijn blog. Ik heb er over nagedacht of ik mijn verhaaltjes zo zou kunnen veranderen dat ze aan de criteria van deze lezer voldoen.
En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dit niet moet doen. Ik zou me aanpassen aan andermans ideeën over een goede blog en dat schiet niet op. Ik word daar niet gelukkiger van. Integendeel!
Ik ga mijn schrijfstijl hier niet toelichten. Ik vertel alleen wat ik gisteren heb meegemaakt.
Ik was naar de Knut, de opgezette ijsbeer, in Naturalis in Leiden. Vlakbij dit museum staat het restaurant De Stal.
Hier kunnen mensen die door allerlei omstandigheden buiten de boot zijn gevallen, een opleiding tot horeca assistent volgen. Het is dus ook een re-integratieproject.
Ik raakte aan de praat met de ober, een knul van een jaar of 26, en vroeg hem hoe hij hier terecht was gekomen. Hij vertelde dat hij onder andere een tijdje bij de Hema had gewerkt en vanwege disfunctioneren werd ontslagen. Hij had twee jaar geen werk gehad. Dat betekende geen structuur in zijn leven, tot één uur ’s-middags op bed liggen en moe opstaan. Pas kort geleden was ontdekt dat hij autistisch is.
Ik dacht toen meteen aan het verhaaltje dat ik heb geschreven over de uitzending van College Tour waarin Whoopi Goldberg te gast was. Een van de studenten vertelde toen dat hij dankzij haar rol in Star Trek uit zijn isolement was gekomen. Hij was ook autistisch.
Door deze column kon ik dit verhaal aan deze ober vertellen. Ik zag zijn ogen oplichten en hij reageerde enthousiast.
Zo’n samenhang in verschillende gebeurtenissen vind ik leuk. Ik wil iets schrijven over een beertje dat aan een mooi en groot berenhok moet wennen, haal Knut er bij, ga naar Leiden om Knut te bekijken en kom daar iemand tegen die ik aan een verhaaltje over Whoopi Goldberg kan linken.
Op deze manier bezig zijn en er over schrijven is een onderdeel van het kunstwerk dat ik van mijn leven maak. En het wordt heel mooi!
