Er was vroeger een reclame op tv. Een reclame waarin een jongen een afscheidsfeestje krijgt en in zijn speech zegt "het waren twee fantastische dagen" Ik heb geen afscheidsfeestje gehad maar het waren echt twee fantastische dagen. Hard werken, maar ontzettend leuk.
Neelienke is nog niet klaar met haar training en ook voor haar is het heel hard werken. Waar ze normaal gesproken 'maar' maximaal 3 dagen achter elkaar traint, doet ze dat nu 5 (!) dagen. 5 dagen in een klein warm lokaaltje. 5 dagen in een ander land met een andere cultuur, in een andere taal. Dat is echt super inspannend en ondanks dat we een soort van werkvakantie hebben, is er 's avonds weinig energie over om nog even de stad in te gaan ofzo. Desalniettemin genieten we er wel heel erg van.
Oké, waar zal ik beginnen met mijn afgelopen twee dagen..... Dinsdag sprak ik telefonisch met een contactpersoon bij de gemeente. Met hem sprak ik af dat ik om 07:35 uur bij de "Mercado Municipal" zou zijn en dat ik daar met een busje mee kon rijden naar Espargos. Meer info kreeg ik niet en ik kan je vertellen dat ik niet heel snel iets spannend vind, maar dit was toch wel een beetje buiten mijn comfortzone. Ik vond het fijn dat Neelienke 's morgen even met me mee liep.
Om 7:35 uur was er (bijna vanzelfsprekend) geen busje.... Maar goed we zijn in Kaapverdië, dus besloten we nog even te wachten. En warempel om 7:50 uur kwam er een busje waar een aantal mensen met een shirt van de gemeente Sal uitstapten en een aantal mensen instapten. Ik vroeg de chauffeur of hij naar Espargos ging, naar het project Kaza Parra Todos. En hij gebaarde dat ik in kon stappen.
En opeens zat ik in een busje met een aantal anderen. Op weg naar het onbekende. Een stukje verderop stapte er nog een man in. Deze man bleek een leuke belangrijke schakel te zijn voor mijn komende dagen.
We stopten bij het gemeentehuis in Espargos. Ik stapte uit, bedankte de chauffeur en wilde naar binnen lopen. Maar werd al snel aangesproken door een dame die zich verontschuldigde voor het feit dat ze slecht Engels sprak (geen probleem voor mij, want haar Engels was stukken beter dan mijn Portugees). Ze bracht me naar een kantoor waar ik iedereen maar een hand gaf en mij voorstelde. Geen idee wie-wie was.
Daarna liepen we naar een man. Precies die man die later in het busje stapte. Manuel was zijn naam maar iedereen noemde hem Critch. Ik zou de komende dagen met hem werken. Critch; een onwijs aardige kerel. Hij sprak geen woord Engels, maar we begrepen elkaar wel.
Door een jongen genaamd Ericson werden we naar het project gereden. Ericson was, zo bleek later, de gemeentelijke chauffeur. Als je bij de gemeente werkt en je moet ergens heen, dan bel je Ericson.
Met handen en voeten (en Google Translate) legde Critch mij uit wat de bedoeling was. We waren in een complex wat zoń 6 jaar oud was. Het was leeg komen te staan en toen er zón 3 maanden geleden gezinnen vanuit de Krottenwijken in de woningen wilde trekken bleek dat de electrische installaties van 37 woningen door "Bandidos" waren geroofd. Alle draad, alle schakelmateriaal en de groepenkast. Alles was weg. Maar de gezinnen woonde er wel al weer inmiddels.
Het was dus zaak om de installaties te herstellen. En we zijn aan de bak gegaan.
Even een stukje technische info voor de geïntresserden;
- De draden zijn flexibel (2,5 mm2 en 1,5 mm2)
- Drie kleuren (Fase-Zwart, Nul-Blauw, Aarde-Groen/Geel)
- Er is geen centraaldoossysteem. De inbouwdozen worden doorgelust.
- Alle wandcontactdozen (stopcontacten) zijn verdeeld over 3 groepen.
- De verlichting over een aparte groep.
Eigenlijk best een handig systeem en snel aan te sluiten.
Met de lunch hadden we alle draad er al in van 1 woning en waren we begonnen met het afmonteren van het schakelmateriaal.
Om de lunch te nuttigen nam Critch mij mee naar een lokaal restaurantje, waar ik een redelijk opvallende verschijning was. Niet alleen om mijn huidskleur, maar ook door mijn lengte. Heerlijk gegeten trouwens. Er was een buffet waar je voor het gewicht van je opgeschepte gerechten betaalde.
Na de lunch namen we een kop koffie in een ander tentje en belden we Ericson weer. We gingen naar een soort groothandel in van-alles-en-nog-wat. Knappe winkel en ze hadden er echt van-alles-en-nog-wat. Critch kocht wat extra materiaal en daarna reden we naar zijn "magazijn"
Het magazijn van Critch stond op een oud aftands soort industrieterrein. Het magazijn van Critch was een roestige zeecontainer. Maar hij had een aardige voorraad. Met handen en voeten begreep ik dat we meer materiaal nodig hadden omdat we zo enorm snel opschoten.
Weer terug op 'de bouw' hebben we de eerste woning afgemaakt en gingen we naar woning 2. En wederom zijn we heel hard aan het werk gegaan.
Na het werk hadden we wel een drankje verdiend vond ik en zijn we nog even op het terras gaan zitten. Met een enorm voldaan gevoel dronk ik mijn biertje.
De tweede dag was een soort van kopie van dag 1. Met dat verschil dat ik een stuk minder gespannen was. En nog een verschil; Iemand van de gemeente kwam op de bouw. Iemand met een wat hogere functie volgens mij. Hij vertelde mij dat ze op Sal zo blij waren met mijn hulp en dat ik een voorbeeld zou kunnen zijn voor zoveel anderen.....allemaal goed bedoelde complimenten hoor.....
Ik vertelde wat Neelienke aan het doen was bij Nôs Kaza en dat we graag helpen. De man van de gemeente vroeg of we maandag om 9:00 uur op het gemeentehuis konden zijn omdat de "President" ons wil ontmoeten. Ik neem aan dat hij de burgemeester bedoeld, maar eerlijk gezegd weet ik niet of we daar wel zin in hebben. We willen ook nog even gewoon lekker de toerist uithangen. Dus daar denken we nog even over.
Wat waren dit een super leuke dagen. De mensen waar we werkten waren zo dankbaar dat ze binnenkort weer electriciteit hadden. Ik had zoveel leuke mooie mensen ontmoet. En hoewel ik mij heel goed realiseerde dat het slechts een druppel op een gloeiende plaat was, wist ik wel dat ik een heel klein beetje het verschil had kunnen maken. Dat gaf een heel goed gevoel.
